Dag 22. De veiling van de auto's

Vandaag zullen de auto's geveild worden. Best wel spannend, maar vanmorgen gaan we eerst met de stichting Handtohand naar een van de projecten, die ook door hen gesponsord worden.
We gaan daar met een viertal auto's heen. IJsbrand heeft behoefte om wat langer te slapen, dus wij gaan, na het ontbijt met z'n drieën mee in de zilveren Volvo. Een van de laatste ritten in het trouwe beestje.

Het is best nog wel een eindje rijden naar het dorpje waar we naar toe gaan. Eerst over het asfalt en daarna nog over onverharde wegen, met een hoop stof. Even slikken voor ons glimmende karretje. Vannacht zijn ze allemaal gewassen door de mensen van de beveiliging van het hotel.
Ze zijn daarvoor beloond met allerlei spullen. Degene die onze auto gewassen heeft, heeft een tent gekregen en twee stoelen en het tafeltje.

In het dorpje gaan we meteen door naar de school, die wordt gesponsord door de stichting. De kinderen zijn er speciaal voor naar school gekomen want normaal zijn ze op zaterdag vrij. We worden toegezongen door de kinderen, met een welkomstlied en het wordt afgesloten met het zingen van het volkslied. Twee kinderen houden enkele kartonnen omhoog met welkomswoorden.
Na het zingen spreekt het schoolhoofd wat welkomswoorden en mogen de kinderen naar hun klassen gaan.

De twee kinderen die de welkomsborden omhoog houden, blijven staan, want ze hebben nog geen orders ontvangen om te stoppen met het omhoog houden van de borden. Als Chris het jongetjes van het podium tilt heeft hij in de broek geplast. Er is wat discussie over de vraag of dat al voor die tijd gebeurde of dat hij het deed omdat hij zo bang voor Chris was.

We gaan met z'n allen in een van de klassen in het schooltje zitten en krijgen het hele schoolsysteem uitgelegd. Er zijn vanuit de verschillende groepen een paar kinderen die iets mogen laten zien, zodat we een beeld krijgen, hoe er in de school gewerkt wordt.
Daarna kijken we even bij de schoolkippen, waar uitgebreid verteld wordt over de noodzaak om de hennen van de hanen te scheiden. De hanen worden opgefokt om te kunnen verkopen. Zo wordt er wat inkomen gegenereerd.

Ook nemen we een kijkje bij de schooltuin. Daarna gaan we weer naar binnen en worden de foto's getoond, met bijschrift van de kinderen die in aanmerking komen voor sponsoring. Er zijn veel kinderen bij van gezinnen die armer zijn dan arm legt het schoolhoofd uit. Als die van schoolgebouwen zouden worden dan zet hij er zich voor in om sponsors voor ze te krijgen.

Enkele kinderen hebben een handicap, zoals nachtblindheid of slechtziend en vragen daarom ook speciale aandacht. Een van de jongens heeft een vader die in een rolstoel zit en voor de gelegenheid ook hier naar toe is gekomen.
Fijn om te zien hoe dit schooltje ondersteund kan worden en hoe verantwoording kan worden afgelegd over inkomsten en uitgaven op basis waarvan support kan worden ontvangen.
Er zijn inmiddels zo'n 700 kinderen die de school hebben doorlopen. 

We maken nu de auto's leeg en alles wat we niet meer nodig hebben, wordt in het voorraad hok van de school gebracht, waarvanuit het verdeeld kan worden naar de eventueel andere goede doelen.

We gaan terug naar ons hotel en nemen de vader met de rolstoel mee naar Senegambia, waar hij in een van de hotels werkt. Hij breidt hoeden, die daar verkocht worden. Johan biedt hem een doosje sigaren aan, dat dankbaar wordt geaccepteerd. Hij wil er meteen een aansteken, maar dat mislukt gelukkig omdat er geen aansteker te vinden is.

Alvast even wat geld opnemen vanuit de pinautomaat. Je kunt maar 3000 Dalashi per keer opnemen, ongeveer 65 Euro, dus er moet heel wat keren gepind worden. Je krijgt dan een stapel van 30 100 Dalashi briefjes, dus bulten met geld.

Terug bij het hotel worden de auto's nog even gewassen en van binnen schoongemaakt. Wij worden inmiddels geïnterviewd door een journaliste uit Zweden. De jongens hadden haar 's Avonds ontmoet. Ze schrijft voor een Zweeds-Gambiaans blad. Ze werken en wonen elk jaar een paar maanden in Gambia. Later op de middag zijn ze bij de veiling en maken ze nog foto's van de Volvo's en van ons. Zo gaat ons verhaal de wereld over.

Tegen drie uur rijden we naar het stadion. Daar worden de auto's opgesteld voor de bezichtiging. Om 4 uur begint de veiling. Er zijn een flink aantal mensen. Als de eerste auto wordt afgeslagen begint er meteen een opstand. Er werd drie keer afgeslagen in plaats van 4 keer zoals een aantal mensen verwacht had. Er wordt na een hoop discussie besloten dat er in drie keer wordt afgeslagen.
Zo passeren er een aantal auto's voor bedragen tussen de 500 en 3.800 Euro. De lelijk eend wordt voor 1.150 Euro gekocht door de eigenaar van ons hotel. Niet duur voor een volledig gereviseerde eend. Een van de weinige auto's die hier minder opbrengt dan in Nederland.

Dan is onze Zilveren Volvo aan de beurt. Chris prijst hem persoonlijk aan en dan begint de bieding. Die eindigt met 43.000 Dalashi, ongeveer 1.000 Euro. Hij wordt gekocht door een mevrouw die bij de immigratiedienst werkt.
Ze is er ontzettend blij mee en belt direct met haar familie dat ze direct naar het stadion moeten komen omdat ze daar voor een goede prijs hele goede auto's kunnen kopen.
We lopen met haar naar de auto. Ze wil een foto van haar naast onze familiefoto want ze voelt zich nu deel van onze familie.
Ze heeft zelf 5 jongens en 2 meisjes. Ze vertelt dat ze heeft gebeden dat de auto niet te duur zou worden. Haar gebed is verhoord. Degenen die de roze Volvo, van de daisies gekocht hebben, hebben niet gebeden en daardoor was die veel duurder.

De drie SSangYongs brengen wisselende bedragen op. De eerste wordt geveild voor 160.000 Dalashi, na een betoog van Pa Jan dat hij hem terug rijdt naar huis als hij minder dan 150.000 Dalashi zou opbrengen. Iedereen zat te duimen dat de teller zou blijven steken op 149.000, maar helaas. De auto van Stein die twee jaar jonger was bleef steken op 80.000 en de zwaar beschadigde auto van Erald bracht nog 94.000 op.

Als laatste komt onze gouden Volvo aan de beurt. Er zijn dan al veel mensen weg en met 1 bod, waarbij de bieding begint op 30.000 wordt hij verkocht voor 31.000.

De BMW brengt nog 17.000 op. Van deze auto was vanaf de ramen naar onderen alle lak verwijderd, zodat de auto een mooie echte roestbruine kleur kreeg. Maar verder mankeert er ook van alles aan de auto. Ook de Volvo van de Zwollenaren, die heeft gezwommen, brengt nog 17.000 op door middel van afslag.

Na afloop van de veiling moeten we met z'n allen in Taxi's terug. Een emotioneel momentje.
We eten 's Avonds in ons hotel. Na afloop gaan Chris en ik er nog even op uit om water te halen. Je wordt onderweg overal aangesproken door mensen die iets van je willen.
Er wordt eerst belangstellend gevraagd hoe je heet, wat je komt doen, hoe lang je nog blijft enz en dan wil men wel water voor je halen, je meenemen in de taxi of wat dan ook. 
Als je niet in gesprek wilt moet je dat wel heel nadrukkelijk communiceren.

De bewaker die van ons de tent gekregen heeft, komt nog langs om ons te bedanken. Hij zegt dat een deel van zijn gezin er nu in slaapt omdat ze eerder geen goede plek hadden om te slapen.

Leuk om nog te vermelden is dat het hier wemelt van de vlinders. Waar ze overdag veelal gewoon vliegen, gaan ze 's Avonds zitten op de bomen, maar ook op de witte deuren. Als je 's Avonds je appartement binnen wilt moet je eerst de vlinders van de deur afhalen, anders gaan er zo tien mee naar binnen.

English summary.
Today we went on a visit to one of the charity projects, a school. The children were sinking to us and the whole schoolsysteem was explained to us. At noon the cars were claimen by the security staff of the hotel. In between we were interviewed by a Swedish journalist of a Swedish- Gambian newspaper. Around for the auction started. We sold our cars for 1.000 Euro's and 750 euro's. More then the price we prayed for it. 
At the end we had to go back in a taxi. It was an emotional moment.